ROZDZIAŁVII~ WYZNANIE W TELEWIZJI

Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.

*LIV*

- I pamiętaj, Carmela będzie cię pytać o dosłownie wszystko. W razie czego zamrugaj i słodko się uśmiechnij- radziła Liv Claudia co jakiś czas kaszląc. 

- Clau, nie martw się. Nie musiałaś nawet tutaj przyjeżdżać. Dylan przyjechał po mnie punktualnie. A z panienką Le Brun miałam już kilka razy do czynienia.

- Dylan to Dylan.- Claudia machnęła ręką.- Zwykły szofer, nikt więcej. A ty wspinasz się po szczeblach kariery. Potrzebujesz menadżerki, moja droga. Za to Carmela na pewno cię czymś zaskoczy.

Liv wywróciła oczami i założyła kosmyk swoich włosów za ucho. 

- Panna Johnson! Za piętnaście minut wchodzisz na wizję! Masz iść jeszcze do makijażystki!- krzyknął techniczny.

Gwiazda westchnęła.

- Claudia, wracasz w tej chwili do domu. I bez dyskusji! Obejrzysz mój wywiad w internecie- pogroziła menadżerce palcem, a ta tupnęła nogą niczym małe dziecko.- Dobra, idę do kosmetyczki- oznajmiła, po czym ruszyła w stronę drewnianych drzwi.

Delikatnie zapukała i weszła do środka. Usiadła na wysokim krześle, oddając się w zwinne dłonie makijażystki. Już po niecałych dziesięciu minutach była gotowa. Spojrzała w lustro. Nie poznawała siebie. Jej oczy były podkreślone eye-liner'em i pomalowane silnie różowym cieniem. Usta zmieniły swój kolor z brudnego różu, na fuksję. Gdzieś zniknęły jej blade policzki. Teraz był mocno zrobione pudrem. Mimo wszystko podziękowała makijażystce uśmiechem. Wiedziała, że musi się dostosować. Powoli zeszła z wysokiego krzesła i ruszyła w stronę studia telewizyjnego. Weszła tam w idealnym momencie.
- A teraz nasi specjalni goście. A są nimi... Liv i Logan z serialu ,,Bądź, masz, wierz''! Zapraszamy!- krzyknęła Carmela, a z głośników zaczęły lecieć nagrane oklaski.
Liliana weszła uśmiechając się i machając w stronę kamer. Za nią wszedł Logan. Usiedli na kremowej kanapie.
- WOW, to wspaniałe uczucie gościć was tutaj, w naszym skromnym studiu. Liv, już się kiedyś widziałyśmy, prawda?
Dziewczyna skinęła głową.
- W takim razie: witam ciebie ponownie. Ciebie Logan również. Jesteście gotowi na króciutki wywiadzik?- zapytała.
Liv jednak wiedziała, że to nie jest pytanie, na które można odpowiedzieć przecząco; nerwowo poprawiła włosy posyłając przy tym w stronę kamer słodki uśmieszek.
- Owszem- odparł za nią Logan i objął ją ramieniem.
Kiedy tylko dotknął jej ręki, poczuła jakby przeszły przez jej ciało miłe dreszcze, a w jej brzuchu zaczęły latać kolorowe motyle, które wzięły się nie wiadomo skąd.
- Wspaniale! Pierwsze dziesięć pytań będą ode mnie, a następne dziesięć od waszych fanów- powiadomiła Carmela.- Pierwsze: jak zaczęła się wasza przygoda z serialem?- zapytała reporterka.
Logan trącił Liv ramieniem.
- Ktoś tu o czymś mówił- szepnął.
- Może ja zacznę- zaproponowała osiemnastolatka, a Carmela przytaknęła głową.
- Słuchamy.
- No więc tak. Przed ,,Bądź, marz, wierz" coś tam znaczyłam. W sensie- chyba coś znaczyłam. Dobra, ktoś mnie na pewno znam, bo inaczej tata nie zabrałby mnie na casting, nie? Tak czy siak, zaśpiewałam coś, coś zagrałam, a już po podajże dwóch miesiącach zadzwonili, że mnie przyjęli. Zareagowałam mega głośnym piskiem, lecz i tak nie sądziłam, iż, za przeproszeniem, głupi serial odniesie taki sukces. Jestem ogromnie szczęśliwa- zakończyła.
- Kochanie, jesteś nie-sa-mo-wi-ta- przeliterowała Carmela- ale teraz czas na naszego ulubieńca żeńskiej publiczności. Logan!
Chłopak uśmiechnął się nieśmiało.
- Nie będę owijał w bawełnę; reżyser zadzwonił do mnie i powiedział, że chciałby mnie zatrudnić do roli Martina. Od razu się zgodziłem. A kiedy zobaczyłem moją serialową dziewczynę, jeszcze bardziej utwierdziłem się w tym, że podjąłem słuszną decyzję.
Liv zarumieniła się.
- No! To super! Przejdźmy do następnego pytania...
Przez następne dwadzieścia pięć minut udzielali odpowiedzi na pytania, od czasu do czasu śmiejąc się do rozpuku.
- I ostatnie pytanie- zaczęła dziennikarka.- Logan, Liv. Widać, że wasze relacje są naprawdę świetne i dlatego też wiele waszych fanów zastanawia się nad jedną, bardzo ciekawą opcją. Gwiazdki, czy wy się spotykacie?
Oczy Liliany zrobiły się wielkie jak spodki. Zaśmiała się nerwowo i odwróciła głowę. Właśnie miała odpowiedzieć, kiedy uprzedził ją Logan.
- Tak, ja i Liv spotykamy się- oświadczył uśmiechając się szeroko i przytulając dziewczynę, która spojrzała na niego morderczym wzrokiem.
- WOW! Chyba nikt nie ma więcej pytań. Liv i Logan z serialu ,,Bądź, marz, wierz" są parą! To była Carmela Le Brun ze specjalnymi gośćmi- panną Johnson oraz panem Roneyem!
Liliana uśmiechnęła się oraz pomachała na pożegnanie do kamery. Po chwili rozległ się dźwięk przypominający klakson, a ktoś krzyknął:
- Dobra, koniec!
Liv odetchnęła głośno i odezwała się cierpko do Logana:
- Musimy pogadać.

*PATRICK*

Kiedy uświadomił sobie to, jak zranił Annabel, miał w głowie same czarne myśli. Ona go kochała. Ona go zawsze, ale to zawsze wspierała, a on co? Potraktował ją jak nic nieznaczącą dziewczynę. Ale miał swoje powody. Po pierwsze: nie odwzajemniał uczuć jego przyjaciółki. Uważał, że nie powinni być razem. Nigdy. Zresztą nie warto było niszczyć tej wspaniałej przyjaźni. Ale z drugiej strony pewnie już to zrobił... A po drugie: zakochał się w kimś innym. W kimś, kto na pewno nie będzie odwzajemniał jego uczuć. Przecież przed chwilą Carmela Le Brun, że Ona i ten durny Logan się spotykają. Nienawidził tego idioty całym sobą. Kiedy tylko o nim pomyślał robiło mu się niedobrze. Zabrał mu miłość jego życia. Miłość, która onieśmielała go swoim uśmiechem na ekranie telewizora. Zdaniem Patricka była najwspanialszą Alice pod słońcem i miał nadzieję, że w trzecim sezonie rzuci tego pacana Martina. Tak. Nawet do postaci granej przez Logana nie miał ani krzty szacunku.
- Patrick.- Usłyszał dźwięk otwierających się drzwi oraz głos mamy.
- Tak?- zapytał ochryple.
- Annabel przyszła- wyjaśniła jego rodzicielka.- Wpuścić ją?
Chłopak przez chwilę się zastanawiał. Powinien wyjaśnić z nią kilka spraw, ale z drugiej strony chciał zaszyć się w jakimś ciemnym kącie i wykrzyczeć wszystko, co denerwowało go w Loganie/Martinie. A było tego sporo. W końcu jednak zdecydował:
- Przyprowadź mnie ją do mojego pokoju. Musimy pogadać.
Kobieta skinęła głową i już po chwili w sypialni Patricka pojawiła się wysoka szatynka. Nic nie mówiła. Po prostu mocno przytuliła się do przyjaciela mocząc jego koszulkę łzami oraz brudząc ją czarnym tuszem.
- Ann, co się stało?- zapytał przestraszony.
- Przepraszam, że to wczoraj zrobiłam. Przepraszam, że wyznałam ci miłość- łkała.
- Ann, nie przepraszaj. Nie mam ci tego za złe. Wiem jednak, że nie o to chodzi. Mów- rozkazał.
- P, podobno przyjaciół się nie okłamuje... a mnie okłamała nowa przyjaciółka. Lliv Johnson. Nnie powiedziała, że spotyka się z Loganem. To niby błahostka... aale dla mnie znaczy to o wiele więcej- wydukała.
- Mnie też to wkurza. Ale nie mówiłaś nic o przyjaźni z nią- powiedział nie ukrywając zaskoczenia.
Annabel spojrzała na niego załzawionymi oczami. Jej makijaż już zupełnie się rozmazał. Wyglądała jak panda.
- No już, nie płacz. Wiesz, że nienawidzę jak zamieniasz się w pandę- zaśmiał się ocierając jej łzy.
Nagle spoważniał. Powoli Annabel zaczęła się do niego przybliżać. Dzieliło ich już zaledwie kilka centymetrów.
****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****
Cześć:D!
Przychodzę dzisiaj do Was z siódemką:D. Mi się rozdział nawet jako tako podoba. I nareszcie jest jakiś fragment od Patricka! Oh yeah:D!
Jak widzicie- przerwałam w najlepszych momentach. Muahahahaha! 
Tak, super, c'nie:D. 
Dobra, nie będę Was trzymać w niepewności dłużej niż tydzień. 
To tyle ode mnie.
Bye!
ROZDZIAŁ VIII POWINIEN POJAWIĆ SIĘ W SOBOTĘ/NIEDZIELĘ, NAJPÓŹNIEJ W PIĄTEKXD. W TYM CZASIE ZAPRASZAM TUTAJ NA JUTRZEJSZY OS ODE MNIE;3.
~Vanill