ROZDZIAŁ IV

Złota taf­la na ścianie,

czy to jest przejście ...

do Ciebie mo­je kochanie? 

Przez całą noc starała się wyszukać rodzeństwo Courtice w Internecie. Starała się to dobre stwierdzenie. Dlaczego? Ponieważ cały czas wyskakiwał jej opis Courtice Road w Kanadzie, oddalony około 60 km. na wschód od Toronto. Za to o dwójce nastolatków nie mogła znaleźć ani jednego zdania. 

 Sfrustrowana, walnęła z całej siły w biurko. 

 - Żeby nie można było znaleźć głupiego rodzeństwa w całym Internecie - warknęła, ponownie wpisując hasło ,,Courtice - historia" do wyszukiwarki.

 Tym razem oprócz historii kanadyjskiej drogi, wyskoczyło zdjęcie starszej pani. Marlene bez zastanowienie weszła w link, a przed jej oczami ukazała się Karla Novković-Courtice, niegdyś znana menadżerka hollywoodzkich sław, teraz miła około sześćdziesięcioletnia kobieta. Mieszkała w małej miejscowości nad morzem, znajdującej się kilkadziesiąt minut drogi od Dubrownika. 

 - Bingo - mruknęła pod nosem, przewijając w dół strony. 

 Już miała zamknąć laptopa i spakować się na podróż do Karli, kiedy jej uwagę przykuł poszczególny wpis, podlinkowany do bloga staruszki.

 ,,NARESZCIE!

Już w ten wtorek przyleci moja chrześniaczka wraz ze swoim bratem! Lisa i Stevie to dzieci o wiele młodszego brata mojego męża-Ivana. Na co dzień mieszkają w Londynie, ale w tym roku ich ojciec - Mitchell - oraz matka - Sue - wypływają na rejs po Morzu Śródziemnym, wysyłają więc dzieci do mnie na całe dwa miesiące!

 Wręcz nie mogę się doczekać wspólnie spędzonych chwil! 

Karla C."

 - Świetnie. - Marlene uśmiechnęła się pod nosem, po czym spisała dane oraz adres byłej menadżerki.

 Kiedy skończyła, zamknęła laptopa i przykryła się kołdrą aż pod samą brodę. Jeszcze trochę, a jej zadanie będzie wykonane. Nikt już nie będzie mówił na nią Wiedźma. Pseudo-dar zniknie. Gdy dostanie pracę, nie będzie można jej wykorzystywać we własnych mrocznych celach. Może będzie niewolnicą, ale przynajmniej jednego człowieka, a nie społeczeństwa; kajdany spadną z jej rąk i roztrzaskają się o ziemię. Poza tym On najpewniej zabierze jej przekleństwo, przecież robił już o wiele trudniejsze rzeczy i zawsze mu się udawało, prawda? Tak przynajmniej mówiono o Nim - Medyk, Czarodziej, Uzdrowiciel. Dlatego zdecydowała się z nim spotkać. Dla niej oferta pracy brzmiała jak najcudowniejsza melodia; była jak lek. On potrzebuje jej daru, a ona potrzebuje wolności. Na pewno wywalczy ją, oddając mu swoją umiejętność. Po raz pierwszy od wieków rodzina Lorenzo będzie mogła odetchnąć z ulgą. Klątwa zniknie. Ojciec Marlene zostanie ostatnim przeklętym członkiem rodziny. Ona będzie znana jako Uzdrowiona. Tak. Tak właśnie będzie. 

***

- Stevie! Lisa! Za pół godziny widzę was zwartych i gotowych! - Krzyk matki kazał Lisie otworzyć oczy oraz wstać.

 Z ociąganiem zrzuciła kołdrę na podłogę, po czym poczłapała do łazienki. 

 Była już spakowana, więc pozwoliła sobie na 'krótką' drzemkę, która w rzeczywistości trwała nieco ponad półtorej godziny. Teraz musiała się ogarnąć w trzykrotnie krótszym czasie.

 - Zapamiętać: nigdy nie kupować biletów na samoloty wylatujące o trzeciej nad ranem - mruknęła, spryskując twarz chłodną wodą.

 Następne dziesięć minut spędziła na pakowaniu kosmetyczki i wciskaniu jej do dziewiętnasto kilogramowego bagażu, który ledwo co mieścił się w granicach normy. Dopiero, kiedy zapięła suwak białej walizki z czarnymi napisami po francusku, wciągnęła na siebie dżinsowe szorty oraz sweter w kolorze pudrowego różu z czarnymi serduszkami. Na nogi wsunęła czarne trampki. Do torby podręcznej spakowała jeszcze ciemną bokserkę i była gotowa zmierzyć się ze swoimi koszmarami.

  

 Czekali na samolot równe półtorej godziny. Przez odprawę przeszli szybko i teraz siedzieli w hali odlotów razem z innymi ośmioma osobami. Była 2:30 nad ranem, poniedziałek, nikt więc nie dziwił się, że jest tylko dziesięciu pasażerów, tak samo, jak nikt nie dziwił się, że większość śpi. 

 - Pójdę po jakieś chrupki i coś do picia. Ty też chcesz? - zapytał Steven, wstając.

 Lisa wywróciła oczami, po czym podała mu 10£. 

 - Kup mi jakieś Ice'y, gumę do żucia, wodę i coś słodkiego. Najlepiej dwa różne smaki żelków - westchnęła.

 - Nie sądziłem, że też jesz 'takie świństwa'. - Na twarz wpełzł mu denerwujący uśmiech.

 - Leć po to - jęknęła - i nie wkurzaj mnie więcej.

 Chłopak pokiwał głową, a następnie zniknął w strefie sklepów. Po pięciu minutach wrócił z dwiema siatkami w lewej i hot dogiem w prawej ręce.

 - Serio? Jeszcze nie minęły trzy godziny nowego dnia, a ty już się opychasz fast foodami? - Lisa pokręciła głową zrezygnowana, wyrywając mu przy okazji siatki z zakupami z ręki. - Ja to będę trzymać, a ty postaraj się nie upaćkać, jak to masz w zwyczaju.

 Steven miał już coś odpowiedzieć, ale uprzedził go głos kobiety, dochodzący z megafonów:

 - Pasażerowie lotu 879, Londyn: Heathrow - Dubrownik, proszeni są o pokazanie kart pokładowych obsłudze przy wyjściach A3 i A5.

 Lisa przejechała ręką po zmęczonej twarzy, przewiesiła torbę podróżną przez ramię i ruszyła za bratem, który już ustawił się w kolejce do wyjścia A5. Co dziwne, tutaj kolejka była dwukrotnie krótsza niż do wyjścia A3! 

 Dziewczyna pokazała kobiecie z obsługi, na twarzy której błąkał się ogromny uśmiech. 

 - Życzę miłego lotu. - Stewardessa poprawiła blond włosy upięte w kitkę, po czym skasowała bilety rodzeństwa.

 Kiedy Lisa wchodziła do samolotu, była pewna że nie ma już wyboru. Zresztą, gdyby był, czy zrezygnowałaby z lotu do cioci? Raczej nie. 

 Z westchnieniem usiadła na fotelu obok brata, który cały czas gapił się w krajobraz za oknem, chociaż jeszcze nie wystartowali. Nagle odwrócił się w jej stronę i powiedział coś, co wbiło się w pamięć Lisy już na zawsze: 

 - Cokolwiek zdarzy się w tej Chorwacji, Lisi, wiedz, że zawsze będę z ciebie dumny. Nie każdy potrafi zmierzyć się ze swoim lękiem. Na przykład ja. Widzisz, nie umiem pogodzić się z tym, że kiedykolwiek ciebie stracę. 

Cześć!:D

Dzisiaj kolejny rozdział, Lisa i Steve lecą sobie do Chorwacji, a Marlene jedzie do ich cioci. Tak... Mogę Wam powiedzieć, mam niezły koncpet na to, co się teraz zdarzy;).

Wiem, że rozdział jest krótki i w niektórych momentach zagmatwany, ale to chyba normalne xD.

Co do next'a to chyba pojawi się w weekend. A jak nie - postaram się dodać na wyjeździe.

Buźki:*.

~Vanill

PS

Niedługo rocznica. Postaram się coś wykombinować:).