ROZDZIAŁ XIX~ Ból. Pustka. Nicość.

Śmierć jest pierwszym stopniem do nieśmiertelności.

*ANNABEL*

Całując Logana czuła się jak w niebie. Wtedy po raz pierwszy poczuła, że to naprawdę może się dobrze skończyć.

 Kiedy się od siebie odsunęli - nic nie mówili. Słychać było tylko ich przyspieszone oddechy, muczenie krów i wolne bicie serc.

 - Dziękuję - odezwała się w końcu Annabel. - Dziękuję za tę krótką nieskończoność.

 - Nie ma za co. - Logan wyszczerzył zęby. - Jak chcesz mogę dać ci miliony takich chwil - dodał już nieco ciszej.

 Dziewczyna parsknęła krótkim śmiechem, ale już wkrótce spoważniała.

 - Jedź, Logan. Musimy ich znaleźć. 

 Z twarzy nie zszedł mu uśmiech.

 - Okej, pojadę. Ale prześpij się, przed nami ciężka noc. - Zapalił silnik.

 - Dlaczego wszyscy chcą, żebym spała? Nie rozumiesz, że chcę ci pomóc?

 - Jasne, lecz, wiesz, długa droga przed nami. Nikt się na ciebie nie pogniewa jeżeli utniesz sobie une courte sieste*. 

 Annabel uśmiechnęła się.

 - Dzięki. W razie czego - obudź mnie. W końcu będziesz potrzebował nawigatora. - Mrugnęła do niego, po czym założyła ręce na klatce piersiowej i oparła się o fotel. Przymknęła oczy i starała się zasnąć. Wkrótce uśpiło ją miarowe terkotanie silnika, kołysanie samochodu oraz odgłosy zasypiającej francuskiej wsi połączonej z oddechem Logana.

*PATRICK*

Mógł tylko patrzeć jak Liv idzie na własną śmierć. Nie mógł nawet krzyczeć, czy protestować. Było to dla niego jak największa kara. Już nie mógł tego znieść. Kochał Liv, a jej śmierć zabiłby również jego. To ona skradła mu serce już kilkanaście lat temu. Teraz, to wszystko nie ma już sensu. Z nią świat nabiera kolorów. Bez niej jest tylko czarno-biały. Bez niej wszystko jest szare. Wszystko jest bezsensowne. Wszystko jest wyblakłe. Jego dusza jest w jej rękach. I już zdecydowała, co chce z nią zrobić. Zabierze ją ze sobą do nieba.

 - Kocham cię, Liv. Za

wsze kochałem. I będę kochać, gdziekolwiek się teraz znajdę. Pamiętaj, pierwszy krok do wieczności to śmierć.

 To mówiąc, wszystko zlało się dla niego w jedną, wielką pustkę. Właśnie zaliczył pierwszy stopień do nieśmiertelności. 

*LIV*

Nie wyrywała Patricka z objęć Śmierci. Właściwie, to ją w pewnym stopniu uradowało. Pogrzeby są dla żywych. Trzeba się zastanowić, co czuje zmarły. A on teraz na pewno będzie szczęśliwszy. Zakończył właśnie cierpienie. Swoje cierpienie. Jej dopiero to rozpoczęło.

 - Tatiano, chodźmy stąd najszybciej jak się da - wyszeptała odwracając szklane oczy w stronę kobiety.

 - To życzenie mogę spełnić - zgodziła się po pewnym zawahaniu Rosjanka. 

 - A możesz mnie zabić teraz? - powiedziała jeszcze ciszej.

 Tatiana głośno przełknęła ślinę.

 - Nnie mogę.

 - Przyznaję się! - krzyknęła i upadła na kolana. - A teraz błagam, błagam, błagam, zabij mnie! - prosiła.

 Rosjanka z oporem wyciągnęła pistolet z kieszeni. 

 - Przepraszam - wymamrotała, a potem coś huknęło.

 Ból. Pustka. Nicość.

 - Jesteś! - krzyknął Patrick pomagając jej podnieść się z polany. - Co tak szybko? - Zmarszczył brwi.

 - Nie mogłam żyć bez ciebie. A tak przynajmniej jesteśmy razem. I nikt nas nie rozdzieli. Już nigdy.

 Patrick uśmiechnął się.

 - Kocham cię, Liliano Vivienne Johnson.

 - A ja ciebie, Patricku Wilkinsie - zaśmiała się Liv. - I kochałam cię od lat.

 Złączyli usta w namiętnym pocałunku. Pocałunku wieczności. Spijała miłość z jego ust i czuła się z tym świetnie. Nareszcie znalazła drugą część swojej zbolałej duszy. 

****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****ღ****

I znacie już pary finałowe. Jeszcze tylko dwa rozdziały:D.

Tak w ogóle to wszystko, co chcę dzisiaj napisać. Tak, tak krótko:p. Tak przy okazji - przepraszam za mega krótki, beznadziejny (?) rozdział:(. Wytłumaczenie - brak czasu:/. 

Opinię dot. rozdziału zostawiam Wam:*❤.

Do Tiny:

Nie martw się o nic. Przeczytaj wszystko wtedy, kiedy będziesz miała czas. Nie musisz się niczym przejmować:*❤.

NASTĘPNY W PIĄTEK!:3

~Vanill♬ ❤♬